داریوش اسدزاده هشتاد و هشت ساله شد...
یك بار به خاطر اضطراب زیادی كه داشتم، تمركزم را هنگام اجرا از دست دادم و نتوانستم نقشم را به پایان برسانم. شاید اگر مشوقی داشتم این ترس در من كمرنگتر میشد ولی من مشوقی نداشتم. هر چه بود....
بازیگری، عشق ما بود
داریوش اسدزاده، متولد 1302 در كرمانشاه است. او یكی از قدیمیترین و باتجربهترین بازیگران تئاتر به شمار میآید كه حضور 70 سالهاش در عرصه هنر، با خاطرات جذاب و شنیدنی بسیار همراه است.
جدای از حضور در عرصه بازیگری، اسدزاده دستی در پژوهش و تالیف هم دارد و به تازگی كتاب یك جلدی تاریخ تئاتر را منتشر كرده است. به سراغ این هنرمند پیشكسوت رفتیم كه علاوه بر مطالعات كتابخانهای، به دلیل حضور بر صحنه تئاتر از ابتدای دهه 20 خورشیدی، سینهاش نیز گنجینه گرانبهایی از خاطرات تئاتر كشور را در خود جای داده است. برای همین این گفتوگو رفت و برگشتیهایی دارد بین مستندات مكتوب تاریخ تئاتر ایران و مشاهدات و خاطرات شخصی داریوش اسدزاده كه بارها تكرار میشود.
چه شد كه «تصمیم گرفتید سیر تاریخ تئاتر ایران» را جمعآوری كنید؟
سالهای زیادی بود كه دوستان اهل هنر كه قدمت و شناخت خدمت من را به تئاتر و سینما كه از لحاظ نویسندگی نمایشنامه و كارگردانی تئاتر میشناختند، اصرار داشتند سوابق گذشتگان را كه نامی از آنها نیست، به رشته تحریر درآورم. این بود كه نتیجه این پژوهش و پیگیری كتابی شد تحت عنوان سیری در تاریخ تئاتر ایران. من 70 سال است كه در زمینه تئاتر فعالیت دارم و به نوعی سررشته كار را بلدم. این كتاب را با این هدف نوشتم كه هر چیز ثبت شدهای در تاریخ تئاتر ایران را با سند ارائه دهم.
مثلا این كه تئاتر در ایران از زمان ساسانیان شروع شد و این همزمان با موقعی بود كه اختلافنظری بین ما و یونانیها به وجود آمد، این كه آنها میگفتند ما تئاتر را از آنها گرفتهایم و ما هم مدعی بودیم كه عقیده آنها كذب است.
كتاب سیری در تاریخ تئاتر ایران به سندیت پیدایش تئاتر در ایران میپردازد. البته خیلیها از من میخواستند كتابی در ارتباط با خاطرات خودم بنویسم و همه اینها برایم انگیزهای شد كه این كتاب به نگارش درآید.